CosmoGIRL: Celine (20) had een psychose


Op maandag vier december 2017 is Rachel Celine uit het leven gestapt. In maart van dit jaar interviewde ik haar voor CosmoGIRL over haar psychose. Ik wens haar familie en vrienden onwijs veel sterkte en kracht toe.

Celine (20): ‘Ik had een psychose’

‘Voetstappen op de trap, gerommel in huis en een mannenstem in mijn hoofd die me opdrachten gaf. Door mijn psychose hoorde ik dingen die er niet zijn.’

‘De allereerste keer ik dat ik plots de stem in mijn hoofd hoorde, schrok ik en werd ik heel erg bang. Maar ik twijfelde ook. Had ik wel goed gehoord? En was het niet mijn eigen gedachte? Ik probeerde de stem te negeren door afleiding te zoeken. Ik was net verhuisd, omdat ik over twee maanden zou beginnen met een nieuwe studie. Als ik me daarop zou richten, zou het vast overgaan. Maar de stem bleef. En het was een nare, zware mannenstem die niet paste bij mijn eigen gedachten. Het klonk als een normale stem, maar met één groot verschil: alleen ik kon hem horen.’

Opdrachten
‘Achteraf gezien, was de stem één van de eerste symptomen voor de psychose waarin ik belandde. Wat de precieze oorzaak van mijn psychose is geweest, is nog steeds niet duidelijk. Maar dát ik het heb gehad, staat vast. Het negeren van de stem hielp niet.
De stem was erg negatief en begon me ook opdrachten te geven. Hij zei bijvoorbeeld dat ik mezelf pijn moest doen, of zelfs nog erger. Wanneer ik er tegen in ging en zei dat ik dat ik niet aan zijn opdrachten wilde voldoen, kregen we ruzie in mijn hoofd. Gelukkig heb ik de stem kunnen weerstaan en heb ik nooit iets ergs gedaan, ondanks dat hij bleef aandringen. Maar één ding lukte wel, en dat was dat ik bang werd. Bang voor het donker, bang om alleen thuis te zijn, bang voor inbrekers en moordenaars. Al snel had ik zo’n last van een allesoverheersende angst, dat ik ook niet meer naar school durfde.’

Voetstappen
‘Naast de stem in mijn hoofd, begon ik ook andere dingen te horen. Toen ik voor het eerst alleen in mijn nieuwe huis was en mijn huisgenoten ’s avonds allemaal ergens anders sliepen, hoorde ik iemand door het huis lopen. Ik hoorde voetstappen op de trap, over de overloop, hoorde vervolgens iemand in de keuken rommelen en daarna weer weggaan. Die avond heb ik de deur van mijn kamer op slot gedaan. Ik wist niet zeker of hij of zij ook wel echt uit huis was, maar wilde in ieder geval niet dat hij in mijn kamer zou komen. En bij die keer bleef niet. Op een nacht werd ik wakker, omdat ik hoorde dat iemand mijn balkondeur opende. Daarna hoorde ik voetstappen op het balkon en scheen er ineens een heel fel licht door de kamer. Het leek alsof iemand met een zaklamp langs het gordijn scheen. Het kon geen autolamp of lantaarnpaal zijn, want vanuit mijn kamer keek ik uit op een groot open grasveld. Ik weet tot op de dag van vandaag nog steeds niet wat het geweest kan zijn. Niemand van mijn huisgenoten was thuis.’

Gek en gevaarlijk
‘Tijdens mijn psychose was ik met regelmaat verward. Dan vond ik mezelf bijvoorbeeld ineens terug in de supermarkt, terwijl ik het moment ervoor nog gewoon thuis was. Of dan zat ik ineens in de kantine van school, terwijl ik daar al drie maanden niet meer was geweest omdat ik gestopt was met school. Ook ging ik eens naar een stad in de buurt, waar opeens alles in het Italiaans was. Zowel de omroepers van het station als de informatieborden én alle mensen die er liepen: alles was Italiaans. Sommige mensen zouden dit afschilderen als gek als ze dit zouden horen. Dat is ook het grootste misverstand dat anderen hebben over mensen met psychoses: ze zouden gek en gevaarlijk zijn en je kunt ze beter mijden. Gelukkig heeft mijn omgeving er wel begrip voor. Sommige schrikken wel als ik ze over mijn psychose vertel, maar ik leg dan graag uit wat het precies is en hoe het voor mij was. De meeste steun heb ik aan mijn ouders en vriendinnen. Maar ook op school en bij de hulpverlening zijn er veel mensen die altijd voor me klaar staan. Daar ben ik ze ontzettend dankbaar voor.’

Sterker
‘Nu, anderhalf jaar na het begin van de psychose, heb ik het studeren weer opgepakt. Ik woon weer bij mijn ouders in en ben begonnen aan een nieuwe studie. Ik kan weer bijna volledige dagen maken en ook mijn cijfers zijn oké. Naast mijn studie doe ik anderhalf uur per week vrijwilligerswerk. Ik krijg medicijnen en heb op regelmatige basis gesprekken met mensen van de hulpverlening, zoals een sociaal psychiatrisch verpleegkundige of een psychiater. Natuurlijk heb ik nog wel dingen die wat moeizamer gaan. De concentratie op school gaat soms nog wat lastig, maar over het algemeen mag ik niet klagen. Ik heb geen last meer van stemmen, wanen of hallucinaties en kan mijn leven weer leiden op de manier dat ik dat wil, en niet de stem in mijn hoofd. Soms ben ik bang om weer een psychose te krijgen, omdat ik mezelf toen zo kwijt was. Maar aan de andere kant ben ik ook weer niet bang voor. Het heeft me gevormd en gemaakt tot wie ik ben. In die zin, kijk ik zelfs terug op mijn psychose als een ‘verrijking’. Als ik nog een psychose zou krijgen ondanks het feit dat ik medicatie gebruik, dan moet dat gewoon zo zijn. Ook daar word ik uiteindelijk weer sterker van.’

Driekwart van de mensen die stemmen horen, krijgen opdrachten van hun stem. Meestal zijn dit opdrachten gericht om zichzelf of een ander wat aan te doen.

Een psychose komt vaker voor dan je misschien zou denken: jaarlijks ontstaan bij 1 op de 10.000 inwoners in de leeftijd van 15 tot 45 jaar een psychose.

Lees ook de eerdere blogs van Celine op haar website: Rachelceline.com

Worstel jij ook met een psychose? Zoek (online) hulp, bijvoorbeeld bij psychosnet.nl

Dit interview verscheen eerder in CosmoGIRL 4 – 2017

Een reactie plaatsen

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *