Twee jaar geleden was ik op weg naar een schoolbezoek ergens in Friesland, toen ik in de bus in slaap viel. Op het moment dat ik wakker schrok, zaten er een oude man, een man die er heel ziek uit zag en een vrouw met een baby in de bus. Ik dacht toen – zo werken mijn hersenen nu eenmaal – : stel dat we een ongeluk krijgen en ik maar één iemand kan redden. Wie zou ik dan kiezen? Dat idee bleef maar in mijn hoofd en later veranderde ik het onderdeel ‘ongeluk’ met ‘vooropgezet plan’ om het extra spannend te maken.
Dat ‘moeten kiezen tussen bepaalde personen’ komt door mijn fascinatie voor eliminatierondes in realityprogramma’s. Ik HOUD er van als er een spelelement is waarbij de groep moet bepalen welke kandidaat ze naar huis sturen. Vooral omdat dan de ware aard van mensen naar boven komt. Als het er echt op aan komt, liegen en bedriegen de meeste mensen met het grootste gemak om hun eigen hachje te redden. Mensen willen dan ook een hoop voor zichzelf goed praten als ze de zwakke (‘Hij had het toch niet gered!’) of juist de sterke (‘Maar anders maak ik geen kans!’) kandidaat elimineren. En dat is waar het in De eliminatie om draait: wat blijft er van je over, als het er écht op aan komt.
De hoofdpersoon uit wiens ogen je het verhaal leest, is de zestienjarige Chleo van Doren. Om de druk extra op te voeren, moest ik er voor zorgen dat het een karakter werd dat niet gewend was om voor zichzelf op te komen. In het eerste hoofdstuk schrijf ik bijvoorbeeld dat ze op een dag haar aantal woorden kan tellen, omdat ze zo weinig praat. Extra spannend, want in de situatie waarin ze terecht komt, móet ze natuurlijk wel haar mond opentrekken om te overleven.
Ik had nu een hoofdpersoon (de zestienjarige Chleo van Doren), een oude man, een man die er heel ziek uit zag en een jonge moeder met een baby. Vijf prima figuren, maar ik wilde nog een aantal karakters meer om het verhaal nog kleurrijker te maken. Dat was één van de leukste dingen om te verzinnen, want ik hoefde geen rekening te houden met leeftijd of geslacht. Ik heb onder andere nog een miljonair, een beroemde violiste en een gevlucht jongetje dat de taal niet spreekt toegevoegd.
Met dit basisidee kon ik twee kanten uit: óf het werd een gruwelijk horrorboek (denk aan de SAW-films) of ik ging juist de psychologische kant belichten. Ik heb gekozen voor het laatste, omdat ik je met dit boek graag aan het denken wilde zetten. Wat zou jij doen als je Chleo was? En wie zou jij kiezen om te elimineren?